2 awardar og ein glad dag

Denne veka har eg vore den heldige mottakar av heile 2 awardar!

Denne søte saken her frå Huset i skogen


Og denne flotte frå Rønnaug.

Tusen tusen takk, damer! Eg har sagt det før, og eg seier det igjen - det er utruleg kjekt å få tilbakemeldingar i kommentarar og i slike utmerkingar som seier at nokon set pris på bloggen min. Hurra! Eg må nok tenkje litt på kven som skal få den vidare, ikveld er hjernen i fredagsmodus - passande nok!

-----------------------

Idag har eg og jentene vore på besøk i den nye barnehagen til Hedvig. Og for ein forskjell! På jenta, altså. Her gjorde det ingenting om framande damer både løfta og bar på ho, ho smilte og lo heile tida. Sjølvsagt var eg i nærheita heile tida, men etter 10 minutt brydde ho seg eigentleg fint lite om det. Desse damene var både blide og imøtekomande, og eg føler meg heilt sikker på at jenta kjem til å ha det veldig bra der. Ikveld er eg så glad og letta over at denne veka har enda så godt, sjølv om den starta så dårleg. No gler eg meg til mandag, ny veke og nye moglegheiter!

God helg alle der ute i den store bloggverda!

O, lukke!

Eg hadde aldri trudd eg skulle vere SÅ glad for å sei dette: Eittåringen min har fått barnehageplass!!

Eg starta dagen idag med å ringe til eit par barnehagar i kommunesenteret, der eg òg jobbar. Det viste seg å vere nyttelaust - det var ventelister for desse minste, og ingen kunne hjelpe. Dama på barnehagekontoret prøvde eg òg å ringe, men ho skulle vere i møter heile dagen. Det vart sendt melding til ho om å ringe meg, men eg klarte ikkje sitte og vente lenger.

Eg ringte barnehagen i nabobygda og forklarte mitt desperate ynskje om barnehageplass. Og tru det eller ei - ped. leiar kunne på ståande fot sei at dei hadde plass til Hedvig - kvar einaste dag om me ville! Så var det å turke tårer igjen, då.... av glede og lettelse denne gongen. Me kunne få komme kva dag som helst og starte innkøyring. Innkøyring - det ordet har visst nesten vorte magisk for meg dei siste dagane, hihi. Imorgon skal me på eit lite besøk, og Oda har frykteleg lyst til å vere med for å sjå kvar vetlesyster skal vere om dagane når mor er på jobb. Mandag startar alvoret, med den før nemnde innkøyringa. Jenta skal få all den tid ho treng til å gjere seg kjend med born og vaksne i ei ny verd før mor forlet ho. Denne gongen veit eg at ho er i trygge hender, mellom fleire vaksne og med mange born å leike med. Ikkje i ei bortgøymd stove der ein ikkje alltid kan vete kva som går føre seg. Eg kjenner at sjølv om eg gjerne vil tru det beste om folk, har fått ein skikkeleg støkk kva framande dagmammaer angår. No har me barnehageplass, og den skal me ha i eit heilt år, til vetlesyster kan skifte barnehage og komme ilag med storesyster. Dette året vil bli prega av mykje køyring for mor, sidan barnehagen ligg 10 minutt frå oss i "feil" retning.( Jobben min ligg 20 minutt frå oss den andre vegen.) Men dette er ein bagatell i denne samanheng - det viktigaste er at me har gode trygge rammer for vetlemor! Hurra!!!



Dagens bilder er av dei siste to LO'ane eg har scrappa, med den komande barnehagejenta vår :)

Tusen tusen takk for alt engasjement, trøystande ord og gode råd!!

Ei nydeleg oppmuntring!

Det er litt tunge dagar, etter alt styr me har fått med dagmamma som plutseleg sette oss på dør. Det er foreløpig ikkje noko nytt på den fronten, men eg belagar meg på ein ringerunde til barnehagar imorgon, etter ein telefon til barnehagekontoret. Eg må innrømme at eg er skeptisk. Det er vel ikkje for ingenting at det var 80 born utan tilbod ved inntaket tidleg i sommar...

Samtidig møter eg utruleg mykje engasjement når eg fortel kva me har vorte utsett for. Alle tenkjer seg litt ekstra om. Kanskje kjenner dei nokon som passar ungar, eller har ein unge i bhg der dei nett kan sjekke? Sjølv om me ikkje har ei løysing ennå hjelper det iallefall litt på humøret at andre reagerer, og gjerne vil hjelpe!

Då eg kom på jobb idag låg den aller finaste oppmuntringa på pulten min. Eg veit ikkje om eg har nevnt det, men eg trivst så utruleg godt på jobb! Eg har ein sjef som er unik; Tålmodig, tolerant, løysingsorientert...det er liksom aldri noko som er eit problem! Men like viktig er mine gode kollegaer. Me er no 5 damer på kontoret(og 3-4 menn, men idag er fokus på damene ;) ), der eg klart er yngst. Men aldersskilnaden har utruleg lite å sei. Det er flotte, snille, omtenksame damer -med sprudlande godt humør! Er det rart eg har gleda meg til å jobbe igjen?

Ei av desse damene er altså ei grepa scrappe-dame. Rønnaug har verkeleg spesialisert seg på å lage små helsingar med noko godt i, og idag vart eg den heldige mottakar av denne fantastisk nydelege boksen. Klikk gjerne på bileta for å ta den i nærare augesyn! Diktet, eller visdomsordet om du vil, traff meg rett i hjarta idag, og eg måtte ta eit minutt til å svelge unna klumpen i halsen før eg kunne be sjef og kollega på noko lite attåt morgonkaffien.

Gårsdagen er historie.
Morgendagen er et mysterium.
Dagen i dag er en gave
Nyt den!

Tusen tusen takk, Rønnaug! Denne skal stå på pulten (sjølv om innhaldet nok snart er borte ;) ), og kvar dag minne meg om gode vener og betre tider i vente.

Kva skal ein sei? (Om dagmamma og mangelen på sådan)

No har eg starta på dette innlegget 17 gongar. Eg veit liksom ikkje heilt korleis eg skal innleie. Dagen idag starta optimistisk, med blide ungar, positiv mor, medbrakte leiker og dagmamma som sa fint god morgon. Derfrå gjekk det berre èin veg - nedover. Eg reiste frå dagmamma 08.25, og gjekk rett på møte på jobb. Avtalen var å ringe dagmamma etter møtet, og evt reise til ho for å ta "normal" innkjøring, sjølv om det streid mot hennar vanlege prinsipp.


09.30 sjekkar eg mobilen. Ei melding ligg klar og idet eg les den ringjer dama i tillegg. Eg må komme - med ein gong. I bakgrunnen høyrer eg Hedvig, akurat like hysterisk som dagen før. Eg er på plass på 5 minutt. Jenta vert still idet eg tek ho i armane, og dagmamma pustar letta ut. Kva gjer me no, spør eg. Svaret er enkelt: Dette orkar eg ikkje, du får spyrje slektningar eller noko, eg vil ikkje dette meir. Plutseleg oppdagar eg at kle, leiker, bleier og kopp står klar ved døra - dama har tydeleg bestemt seg. Eg spør ein gong til, berre for å bekrefte at ho faktisk vi setje oss på dør. Jau, ho veit at ho set oss i ein vanskeleg situasjon, men ho vil ikkje passe Hedvig - til det skrik ho for mykje.

Eg vert tom for ord. Eg kunne sagt "Kva var det eg sa?", men det hadde ikkje hjulpe. Frå fyrste stund har det stritta i meg med tanken på at me ikkje skulle ha innkøyring iløpet av eit par dagar, slik ein har alle andre stader. Her skulle ungen leverast på døra, og mor skulle gå med det samme, for ellers vart ho sitjande att med problemet den dagen mor ikkje skulle vere der. Det er for meg aldeles uforståeleg at ei dagmamma med 15 års erfaring aldri har opplevd dette før. Iallefall når ho praktiserer denne forma for "innkøyring". Men nei, ho har aldri vore borti noko liknande.
Eg skal ikkje trekkje fram alle tankane og ukvemsorda som har kverna rundt i hovudet mitt idag. Det er ikkje få, det skal eg love deg! Korleis kan ein gje opp etter to dagar, totalt 4 timar? Og korleis kan ein i utganspunktet forvente at ein eittåring (eller ein kva som helst unge) skal godta å bli forleten av mor hjå eit villt framandt menneske, utan å verte redd? Men det aller største spørsmålet er sjølvsagt: Kva gjer me no?

Iløpet av dagen har eg fått mykje trøyst, mange sjokk-reaksjonar og fleire tilbud om naudhjelp til barnepass. Takk og lov for at me har familie rundt oss som vil hjelpa! Mannen har ringt barnehagekontoret i kommunen, og dama der ymta at kanskje kanskje kanskje det er plass i ein barnehage i nabobygda. Motsett veg frå der eg jobbar, men er ein desperat så er ein desperat! Me håpar det vert avklart iløpet av eit par dagar. Imellomtida har kjære snille mor sagt ho kan ta vare på jenta. Det gjorde ho forresten idag òg, etter den fatale hendinga. Og til mi store glede er rapportane einsidigt positive - så lenge jenta føler seg trygg (og det gjer ho med Besta), så er ho strålande blid og fornøgd sjølv utan mor.

Ikveld føler eg meg igrunn berre tom. Eg hadde aldri trudd at me kunne havne i ein slik situasjon. Ekstra bittert er det at me fekk telefon frå ein barnehage i sommar, som hadde eit par dagar i veka å avsjå. Eg takka nei - me hadde jo så god dagmamma på handa.....

Forhåpentlegvis får dette ei happy ending i nær framtid!!

Bileta idag er av mine funn på Mjøsmarknaden . Det nydelege fatet, dei to blå englane, og ei tallerkenhylle. Det var det eg fekk nappa med meg før lommeboka var tom og slusene åpna seg.

Bursdagsfeiring og ein ny kvardag

Etter nokre dagar med diverse datatrøbbel er eg no ca tilbake. Heeeeilt frisk er ikkje det gamle treskeverket me har drege fram, men det duger nok ei heil stund.

Dagen idag har vore spanande, litt trist, ein heil del frustrerande, med innslag av glede. Forvirra? Eg òg. Idag var dagen då eg skulle byrje på jobb igjen, og Vetlesyster skulle ha fyrste dag hjå dagmamma. Eg har vore ganske klar heile året på at dette skulle bli bra, men siste veka har eg fått kalde føt. Tenk å sende den vetle jenta til nokon andre, tenk å kanskje gå glipp av dei fyrste sjølvstendige stega, all utviklinga som skjer framover både motorisk og intellektuellt.... Trøysta er at starten er mjuk, med mine korte arbeisdagar og ein fridag med kvar av foreldra pr veke. Men idag var det altså alvor. Det såg lovande ut då eg gjekk; ei litt sjenert Vetlesyster vart overlevert dagmamma, og eg gjekk utan at eg høyrde anna enn godlydar. Skal ikkje utbrodere dagen, men etter å ha vore på besøk og roa jenta èin gong tok eg tidleg fri og henta ho ca kl 13. Då hadde ho skrike frå ho kom, kun avbrote av mitt besøk og ein dupp i vogna. Ho var fortvila, dagmamma var fortvila, og mor sjølv var ikkje ratt god, ho heller. Har fått snakka med dagmamma ikveld, og lagt ein plan for vidare innkøyring - dette er jo berre nøydd til å gå bra til slutt! Kan du forstå at dette vetle blide vesenet kan verte SÅ sint?

Den GLADE biten i det heile var å komme på jobb att, til gode kollegaer som ynskte meg velkomen med glade smil. DET var kjekt :) Gler meg til å ta fatt på nye og gamle oppgåver, når berre vetle frøken mammadalt har funne roen...

----------------------

Helga gjekk som ein vind, med baking og ordning til bursdagsfamilieselskap for begge jentene på sundag. Og familieselskap er ikkj noko småtteri - eg rekna 25 personar då eg laga mat og dekka. No var det eit par forfall, men eg kan love deg at både stove og kjøkken er ganske full når 13 store og 10 små er på plass.

Tradisjonen tru var ikkje mor så klar som ho ville vere når gjestene kom i døra. Ikkje heilt ferdig påkledd (eller, påkledd men framleis ikkje pynta) ikkje ferdig dekk bord, ikkje heilt klar med kakene (altså, dei var laga, men ikkje tekne ut av formene), kaffi hadde eg gløymt å setje på, og pizzabollane eg brukte halve laurdagen på å bake stod i kjøleskapet til lenge etter at kakene hadde kome på bordet. Dette til trass: Alle fekk kake - alle fekk kaffi eller brus, og jammen tok me kål på ALLE pizzabollane òg. (og eg øvedriv ikkje når eg seier at det var minst 50 stk - det må jo vere eit godt teikn?)

Mine små prinsesser kosa seg max, med gåver og gjester og masse merksemd. Vetlesyster stråla som sola sjølv når alle song bursdagssongen, og ho skjøna at ho var i sentrum. Storesyster stråla ikkje mindre då ho blåste lys til stor applaus, og fekk opne alle dei spanande gåvene. Og dei fekk så mykje fint! Ullkle, "vanlege" kle - det eine plagget herlegare enn det andre, og leiker som passa perfekt til ei stor og ei lita jente. Det var endåtil gåver direkte frå Paris!! (Det nydelege toget til Vetlesyster som du ser under, f.eks.)

Som før nevnt vart det kaker til alle mann òg, og med god hjelp frå mor og svigermor vart der litt å velje i. Sjølv lagde eg Oreokake, ei av dei beste kakene eg veit om. Svigermor si Verdens Beste er verkeleg verdens beste, og når mor mi slo til med rosa prinsessekake, då kunne det nesten ikkje verte betre!

Neste år - då skal eg starte tidlegare med førebuingane, vere litt flinkare med planlegging, og sleppe å verte både heit i toppen og klam på kroppen.

God veke!